دانشجوی کارشناسی ارشد روان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران ، s.esmseeli.1511@gmail.com
چکیده: (3004 مشاهده)
مقدمه :اعضای خانواده بیماران روانی اغلب احساس ناتوانی و تجربه دیسترس، اضطراب، افسردگی و مشکلات اقتصادی دارند.هدف این مطالعه تعیین تأثیر مداخلات آموزشی گروهی بر میزان اضطراب مراقبین اصلی بیماران مبتلابه اختلال دوقطبی نوع یک در اولین بار بستری میباشد. روش کار:پژوهش حاضر یک کار آزمایی بالینی با گروه شاهد و به روش نمونهگیری آسان (در دسترس) انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه برابر آزمایشی (32 نفر) و شاهد (32 نفر) جایگیری شد. محقق برای گردآوری دادهها دو پرسشنامهی دادههای دموگرافیک و پرسشنامهی اضطراب بک در 2 مرحله که شامل پیش از انجام مداخله و پس از انجام مداخله استفاده شد و از هر دو گروه، تقاضا شد، در جلسهای حضور یابند و بهصورت گروهی پسآزمون (پرسشنامه اضطراب بک) را تکمیل کنند.جلسه آموزشی، حمایتی برای گروههای آزمون با حضور مراقب اصلی، هفتهای دو جلسه و هر جلسه به مدت 90 دقیقه برگزار گردید. در طی هشت جلسه مداخلات روانی آموزشی گروهی را دریافت کردند و گروه کنترل پس از پیشآزمون در این مدت هیچگونه مداخلهای دریافت نکردند. برای آنالیز دادهها از نرمافزار SPSS نسخهی 20 و نیز مقدار p-value<0.05 استفاده شد. یافته ها:میانگین میزان اضطراب در گروه آزمایش در پیش آزمون 44/37 با انحراف معیار 76/11 و در گروه گواه 53/29 با انحراف معیار 89/8 بود.میانگین میزان اضطراب در گروه آزمایش در پس آزمون 22/12 با انحراف معیار 84/7 و در گروه گواه 41/28 با انحراف معیار 10/9 بود.میانگین میزان اضطراب در گروه آزمایش در پیگیری 69/6 با انحراف معیار 81/4 و در گروه گواه 31/27 با انحراف معیار 44/9 بود. نتیجه گیری:مداخله آموزش روانی گروهی طراحیشدهای که در این پژوهش مورداستفاده قرارگرفته توانسته است تغییرات مطلوبی در آگاهی مراقبین در رابطه با مراقبت از بیماران مبتلابه اختلال دوقطبی نوع I ایجاد نماید
moradi baglooei M, javdani H, Shahsavari S. Evaluation of the Effect of Group Psychoeducation on the Anxiety Level of the Main Caregiver of Bipolar Patients. IJPN 2020; 8 (5) :78-86 URL: http://ijpn.ir/article-1-1415-fa.html
مرادی بگلویی محمد، جاودانی حسین، اسماعیلی سمیه، شهسواری سعید. تأثیر آموزش روانی گروهی بر میزان اضطراب مراقبین اصلی بیماران دوقطبی. روان پرستاری. 1399; 8 (5) :78-86