---

مقدمه: شناخت برخی مولفه ­های هیجانی و صفات شخصیتی زمینه­ساز گرایش به مصرف مواد درمیان جوانان، از حساسیت بالایی برخوردار است؛ در همین راستا این مطالعه به بررسی تدوین مدل گرایش به مصرف مواد بر اساس ناگویی هیجانی و تکانش­گری با میانجی­گری ذهنی­سازی پرداخته است.
روش ­کار: روش حاضر توصیفی- همبستگی از نوع روش­های مدل­یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش تمام جوانان شهر کرمانشاه در سال ۱۴۰۲ بودند. به این منظور تعداد ۴۲۰ نفر از این افراد به روش نمونه‏گیری دردسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه آمادگی به اعتیاد در ایرانیان، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو، مقیاس تکانشگری و پرسشنامه کنش‌وری تاملی پاسخ دادند. داده­های حاصل از پرسشنامه­های مدنظر به وسیله برنامه آماری AMOS و SPSS نسخه بیست و سه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته­ ها: نتایج نشان داد که مدل مفروض پژوهش حاضر از برازش لازم با داده­ها برخوردار است. نتایج به‌دست‌آمده از مدل‌سازی معادلات ساختاری حاکی از آن بود که مسیر مستقیم متغیر‌ ناگویی هیجانی (۹۹/۵ T= ،۶۳/۰ = β)، تکانشگری (۲۸/۴T= ،۳۷/۰= β)، اطمینان (۸۱/۴- T= ،۶۶/۰- = β) و عدم اطمینان (۷۰/۷- T= ،۶۲/۰= β) بر گرایش به مصرف مواد معنادار بود. همچنین اثر غیرمستقیم ناگویی هیجانی (۰۵/۰>P، ۳۹/۰- =b) و تکانشگری (۰۵/۰>P، ۴۶/۰- =b) بر گرایش به مصرف مواد از طریق نقش میانجی ذهنی­سازی (اطمینان) معنی­ دار بود. به­علاوه اثر غیرمستقیم متغیر ناگویی هیجانی (۰۵/۰>p، ۵۲/۰=b) و تکانشگری (۰۵/۰>P، ۶۰/۰=b)  بر گرایش به مصرف مواد از طریق نقش میانجی ذهنی­ سازی(عدم اطمینان) معنی­دار بود.
نتیجه ­گیری: براساس یافته­ های این پژوهش می­توان نتیجه ­گیری کرد که درک منسجم از مولفه­های ناگویی هیجانی و تکانشگری و به ویژه ذهنی­سازی در آسیب­شناسی اعتیاد، یک عنصر کلیدی در ارزیابی و  احتمالا کار بالینی با بیماران معتاد به مواد مخدر و همچنین سایر افرادی است که گرایش به مصرف مواد دارند.